در اين سراي بي كسي، كسي به در نمي زند

به دشت پر مــــلال ما، پرنــــــده پر نمـي زنــــد

يكــي زشب گرفتــگان، چــــــــراغ بر نمي كنـــد

كسي به كوچــه سار شب، در سحر نمي زند

نشستــــــه ام در انتظار اين غبار بي ســــوار

دريغ كز شبـــــي چنين، سپيــده سر نمي زنــد

دل خراب من، دگـــــر خرابتــــــر نمــــي شـــود

كه خنجر غمت از اين خرابتـــــــر نمـــــــي زند

گذر گهــــي است پر ستم، كه اندرو به غير غم

يـكي صــــــلاي آشنا، به رهگــــــذر نمي زنـــــد

چه چشم پاسخ است از اين، دريچه هاي بسته ات

بـــــرو كه هيچ كس نــــدا، به گوش كر نمي زنــــد

نه سايه دارم و نه بر، بيفكننـــــــــدم و ســـزاست

اگر نــــه بر درخت تر، كســـــي تبر نمـــــي زنــد

هوشنگ ابتهاج